ඛේදවාචකයේ අතුරු කතා

මා ඉදිරියේ බුර බුරා නැගෙන ගින්නකි. තත්පර කිහිපයකට පෙර මා සිටියේ මේ ගොඩනැගිල්ල තුළ බව ඇදහීමටවත් නොහැකිය...
සතර දෙසින්ම ඇසෙන්නේ අඳෝනාය.
"අනේ මගේ සහතික ටික..."
"මොන සහතිකද?"
"මම ජීවිත කාලෙම නව නිපැයුම් වලින් දිනපු ඒවා. කුටියෙ බිත්තියෙ අලවල තිබුනෙ"
පළාතම දෙදරවමින් මහා පිපුරුම් හඬක් ඇසේ...
"ඒ මගේ ෆ්‍රිජ් එක..මම අඳුනන කඩේකින් ඉල්ලන් ආවේ..."
යෝගට් ආදී ආහාර නිෂ්පාදන ප්‍රදර්ශනයට තබා තිබූ දැවැන්ත ප්‍රදර්ශක ශීතකරණය මට එකෙණෙහිම සිහිවිය.

කෝ මගේ දරුවෝ..?
මම අසිහියෙන් මෙන් සෙනග පීරුවෙමි. 
චරක එහි සිටිනු දැක ඇඟට ලේ ටිකක් ඉණුවත් තවත් දරුවෙකු ගින්නට මැදි වූවාදැයි මසිත බියෙන් සැළෙයි.
"සර්..හේරත් රොබෝව බේරගෙන" චරකගේ ස්වරයේ වූයේ දුකක්ද සතුටක්ද යන්න පැහැදිලි නොවීය.
"රොබොට්ට යකාට ගියාවේ. කොල්ල ඉන්නවද..?" පෙරලා අසන්නට ධෛර්‍යක් කොහෙන් ආවාදැයි නොදනිමි.
හේරත්ද පිරිස අතරින් මතුවනු දුටුවෙන් මද අස්වැසිල්ලක් ලැබුණද සහෝදර භෞතික විද්‍යා දෙපාර්තමේන්තුවේ හිතවතුන් සිහිවී නැවතත් සැනසීම පළා යනු දැනින.

මා අත්සන පිට විශ්වවිද්‍යාලයේ ගේට්ටුවෙන් පිටවූ ලක්ෂ ගණනක් වටිනා භාණ්ඩ වලට සිදුවූ දේ පිළිබඳ සාක්ෂ්‍ය එකතු කිරීමට කැමරාව ක්‍රියාත්මක කරද්දී අපේ පිරිස සෙනග ගොඩේ යළිදු මට මගහැරිණ.
වාසනාවකට ජංගම දුරකථන සේවා බාධාවකින් තොරව ක්‍රියාත්මක වූයෙන් පිරිසට ගේට්ටු අංක 4ට පැමිණෙන ලෙස උපදෙස් දෙමින් අහෙන් මෙහෙන් රිංගා ඒ දෙසට ගමන් කළෙමි.
යළිත් වරක් දුරකථනය නාද වෙයි. ඒ චරකය.
"සර්, සිසිල සර් (අප කණ්ඩායමේ භෞතික විද්‍යා ආචාර්ය)  එක්ක කරන්න බෑ. ආයෙත් ගිණිගන්න බිල්ඩින් එකට ගියා. බඩු වගයක් ගන්න."
පුදුම මනුස්සයක්නේ. අනතුරක් කරගනීද දන්නෙ නෑ. ගොඩනැගිල්ලේ වහළයේ කොටස් ගිණිගෙන දැවී වැටෙනු දුටිමි.
මම භෞතික විද්‍යා සඟයාට ඇමතුමක් ගත්තෙමි. අනපේක්ෂිත ලෙසට ඔහු ඇමතුම ගත්තේය!
"සිසිල ඔයා මොකද කරන්නේ? ඔයාගෙ බඩු ටික අපි ගාව තියෙනවා." මා පැවසූයේ බොරුවකි. ඔහු එය විශ්වාස කළේද නැත.
(ඔහු ආරක්ෂිතව යළි පැමිණි විට ජීවිත අවධානමක් දරාගෙන එසේ කළේ ඇයිදැයි මා ඇසීමි. 
"මේව කොච්චර අමාරුවෙන්ද කැම්පස් එකට ගත්තේ...රටේ සල්ලි. අපරාදේ. තව ළමයි කීයක් මේවගෙන් ඉගෙන ගනීද?")

කෙසේ හෝ විශ්වවිද්‍යාලයේ බසය සමීපයට එකතු වීමට අප කණ්ඩායමට අවකාශ ලැබුණි.
වෙනත් සරසවියක සිසුවෙකු එදෙසට දිව එනු දුටිමි.
"කවුද ඔයාලගෙ සර්?"
ප්‍රදර්ශකවරයෙකු විසින් මා පෙන්වනු ලැබීය.
"සර්. අපි ...... කැම්පස්. අපේ සංජීවනී මැඩම්." ඔහු දුරකථනය මා අත තබයි.
"හෙලෝ සංජීවනී. මම සුනෙත් කතාකරන්නෙ රුහුණ යුනිවර්සිටි ඩිපාර්ට්මන්ට් කෝඩිනේටර්."
"ඔයාලගෙ හැමෝම ඉන්නවද?"
"ඔව්. ඉන්නවා."
ඇමතුම විසන්ධි විය.
වෙනත් සරසවියක ආචාර්යවරියක් මගෙන් එසේ ඇසීමේ තේරුම කුමක්දැයි මා කල්පනා කළෙමි.
ඇය අතරමං වූ සිය දරුවෙකු සොයන බව මට කල්පනා වූයේ බොහෝ වේලාවකට පසුය.
කම්පනය නිසා ඇයට අවශ්‍ය තොරතුර අසාගත නොහැකි විය.

පැයකට පමණ පසු මා යළි දැවුණු ගොඩනැගිල්ල දෙසට පියමැන්නේ සිදුවූ හානිය පිළිබඳ වඩාත් පැහැදිළි සාක්ෂ්‍ය එක් රැස් කිරීමටය.
මේ වනවිට තත්ත්වය තරමක් සන්සුන් වී තිබුණි. ගිණි නිවන හමුදාව අස්සයා ගිය පසු ඉස්තාලය වසමින් සිටිනු දක්නට ලැබිණ.

"සර්. තැඹිලි ගෙඩියක් බොමු." රැවුළ ගිනිගන්නා අතරේ සුරුට්ටු පත්තු කිරීමට සිත් නොවුවත් ඔහුගේ උපේක්ෂා සහගත ස්වරය මගේ තීරණය වෙනස් කරන්නට සමත් විය.
"හා. දෙන්නකො එහෙනම්. ඔයගොල්ලො කොහෙද පුතාල?"
"අපි රජරට. තැඹිලි කපන මැෂින් එකක් හැදුවේ. මේ ටෙස්ට් කරන්න ගෙනාපු ඒවා."
"මැෂින් එකේ ඉන්ජිනියරින් ඩිසයින් එහෙම කොහේ හරි සේව් කරලා තියේද?"
"නෑ. ගොඩක් අයගෙ අවුරුදු ගානක් කරපු රිසර්ච් වල හැමදෙයක්ම තිබුණෙ ලැප්ටොප්වල. ගොඩක් ඒව බේරගන්න බැරි වුනානේ."

විකට ඇඳුමින් සැරසුණු පාසල් දරුවන් පිරිසක් පසෙක හඬමින් සිටිනු දැකිය හැකිවිය.
"ඔයාල කොහෙද?"
"අපි ජැෆ්නා. මෙයාල බයවෙලා."

ආපසු එන අතරතුර උදෑසන සිදුවූ සිද්ධියක් මතක් විය.
"ආ යූ ෆ්‍රොම් ...... යුනිවර්සිටි?"
"යා. ගොට් ද ෆස්ට් ඩිග්‍රී ෆ්‍රොම් දෙය. යූ ෆ්‍රොම් සේම් යුනි?"
"යර්ස්. පාස්ඩ් අවුට් ලාස්ට් ඉයර්. දීස් ආර් මයි ක්‍රියේෂන්ස්"
අඩි ගණනක් උසට නිමැවූ මංගල කේක් කිහිපය, සැබැවින්ම බොහෝ අලංකාරය.

ඇයට සිදුවූයේ කුමක්දැයි මේ මොහොත වනවිටත් නොදනිමි.