පසුතැවීම

ගුරු ජීවිතයේ මා කම්පනයට පත්වූ තවත් දවසක් අද. මේ තරම් ගැඹුරු ලෙස ඒ හැඟීම අන්තිමට අත් වින්දෙ 2011.12.01 වැනිදා සිදුවූ මේ සිදුවීමෙන්*. 

අද හවස 3ට විතර මට ගෙදරින් කෝල් එකක් ආවා. අම්ම කතා කළේ.

"ඔයාව හම්බෙන්න කවුද ඇවිත්. ෆෝන් එක දෙන්නම්...?"

"හලෝ... .... මහත්තය නේද?"

"ඔව්."

"ඔබතුමා කවුන්සලින් කරනව නේද? මම මගෙ පුතත් එක්ක ආවෙ ගාල්ලෙ ඉඳල. පුතා මේ පාර ඒ.ලෙවල් ලියනව."

මොකක් හරි වයර් මාරුවීමක් වෙලා තියෙනව කියල මට මීටර් වේගෙන එනව.

"මට ඔබතුමාගෙ ගෙදරට ගිහින් හම්බෙන්න කියල කිව්වෙ වළස්මුල්ලෙ පොලිසියෙ ඕ.අයි.සී. මහත්තය."

මම හිතුව හරි. ලොකු වැරදීමක්. ලංකාවෙ කිසිම පොළිසියක නිළධාරියෙක් මම පෞද්ගලිකව හඳුනන්නෙ නෑ. අනිත් එක මට හිතාගන්න පුළුවන් වුනා එතුමගෙ අවශ්‍යතාවය. ළඟ එන විභාගෙ ස්ට්‍රේස් එක නිසා ඔහුගෙ දරුව යම් සුළු මානසික අවපීඩනයකට ලක් වෙලා වගෙ. කොහොම වුනත් මට ඒ සම්බන්ධෙන් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෑ.

"ලොකු වැරදීමක්නෙ වෙලා තියෙන්නෙ. මම ඔයා හිතා කෙනා නෙමෙයි. මගෙ නම තියෙන වෙන කෙනෙක් වෙන්න ඕන. මම කවුන්සලින් කරන්නෙ නෑ. කම්පියුටර් සයන්ස්, ඉලෙක්ට්‍රොනික්ස් නෙ උගන්නන්නෙ."

"ඔබතුමා ..... නෙ? කැම්පස් එකේනෙ වැඩ කරන්නෙ."

මේක මළ ඇණයක් වුනානෙ. 

"ඔව්. කැම්පස් එකේ තමයි. ඒ උනාට කවුන්සලින් කරන්නෙ නෑ. මම කම්පියුටර්-ඉලෙක්ට්‍රොනික් තමයි කරන්නෙ. ඔයා හොයන්නෙ වෙන කෙනෙක්."

අනේ මන්ද. කොහොමහරි ඒ මහත්තයට කරුණු පැහැදිළි කරල දුන්නම පිළිගත්ත.

හවස 6 වෙනකම් මගෙ ලෙක්චර් එකක් තිබුණ. 
6.15ට විතර මම ගෙදර ආව. අම්ම තේ එක හදාගෙන ඇවිත් කිව්ව මෙහෙම කතාවක්.

"මම ගියා හවස එළවලු ගන්න පොළට."
පොළ කිව්වට ඒක හන්දියෙ තිබුණ දිළිඳු තාවකාලික කඩ පේළිය.

"පොළේ වෙළදම් කරන දුප්පත් අම්ම කෙනෙක් කිවුවනෙ අර මනුස්සය අපේ ගෙදරට යන පාර ඇහුව, එයා තමයි පාර කිවුවෙ කියල." 

එහි විශේෂත්වයක් මම දැක්කෙ නෑ. ගමේ ඉස්කෝලෙක අවුරුදු විසිගණනක් උගන්වන අපේ අම්මව ගමේ මිනිස්සු දන්නව. අපේ ගෙදරත් දන්නව ඇති. එක අහඹු සිදුවීමක් වෙන්න ඇති.  

"ඒත් මම ඇහුව ඔයා මාව දන්නවද? අපේ පුතාව දන්නෙ කොහොමද? කියල. කැම්පස් එකේ වැඩ කරන ..... මහත්තයගෙ ගෙදර කියලලු ඇහුවෙ."

හැබෑට අම්මව දන්නව වුනාට මම කැම්පස් එකේ වැඩ කරනව කියල දන්නෙ ගමේ ඉතාම හිතවත් කීප දෙනයි.

"ඉතින්?" ඔන්න ඒ පාර නම් මම නොඉවසිලිවන්ත වුනා. හිතුවට වඩා මිනිස්සු මාව දන්නව වගෙ...?

"එයාගෙ දුව පුතාගෙන් ඉගෙන ගන්නවලු."

මගේ පපුව හෝස් ගාල ගියා.

කැම්පස් ළමයි වැඩි දෙනෙක් ගොඩක් දුප්පත් පවුල්වල අය කියල මම කොහොමත් දැනගෙන හිටිය. මොකද මමත් ලංකාවෙ ආණ්ඩුවෙ කැම්පස්වලම ඉගෙනගත්ත එකෙක් නිසා.

ඒත් මේ තරම් විශාල දුකක් මට එකපාරටම ඇතිවුනේ ඇයි...? 

මට මතක්වුනා දැන් දවස් කීපෙකට කලින් වෙච්ච සිද්දියක්.

පිරිමි ළමයි 5 දෙනෙක් මාව හම්බෙන්න ආව. 

"සර් උගන්නනව හොඳයි. ඒත් අපිට ඉංග්‍රීසි බෑ සර්. බැරිද.........."

මම උත්තර දුන්නෙ තරමක් නුරුස්සන ස්වරයෙන්....

"පුතාල. දැන්ද ඕක කියන්නෙ? බලන්න. ඔයගොල්ල තව මාස 5කින් අවුට් වෙන්න ඉන්න අය. ඉංග්‍රීසි බැරිව කොහොමද එළියට ගිහින් තැනක වැඩ කරන්නෙ..? දැන්හරි මහන්සිවෙලා කඩ්ඩ හදාගන්න. ඉංග්ලිෂ් මීඩියම් කරන්න ඕන සබ්ජෙක්ට් එකක් සිංහලෙන් කරන එක කිසිම තේරුමක් ඇති වැඩක් නෙමෙයි. අනික මගේ හිතුමතේට එහෙම කරන්නත් බෑ. මගේ ජොබ් එකත් ගහල යන වැඩක් ඒක. මම එහෙම කළොත් ඒක අමාරුවෙන් ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගත්ත අයට කරන අසාධාරණයක්. අනික ගොඩක් වචනවල සිංහල තේරුම් තවත් අමාරුයි. දැන් ඔයාල දන්නවද 'තස්බණුව' කියන්නෙ මොකද්ද්ද කියල?"

අහිංසකයො ටික උඩබිම බලනවා.

"ටෙලිෆෝන් එක හලෝ...! දැන් ඔයාලට 'යාවත්කාළීන කරනව' කියන එකද වැඩියෙන් තේරෙන්නෙ නැත්නම් 'අප්ඩේට් කරනව' කියන එකද..?"

"අප්ඩේට් කරන එක සර්...." එක්කෙනෙක් ඇහෙන නොඇහෙන ගානට කොඳුරන්නෙ පරාජිත ස්වරයෙන්...

කට කොණකට නැගුණ හීන් හිනාවත් එක්ක මම මෙහෙම කිව්ව.

"මගේ නෙමෙයි. ඔයාලගෙම වචන වලින්ම ඔප්පු වෙනවනෙ ඔයාල මෙතන කරන යෝජනාව ප්‍රැක්ටිකල් නැති බව...?"

කට්ටියගෙම මූණුවල සටහන් වෙලා තිබුණ බලාපොරොත්තු කඩවීමේ වේදනාව මගේ ටෝන් එක වෙනස් කරන්න සමත් වුණා.

මම නක්කල් මෝඩ් එකෙන් නිවුණු මෝඩ් එකට මාරු වුනා. 

"පුතා. අමාරුය කියල සමහර දේවල්, ඉංග්‍රීසි වගේ ඒව මහඇරල යන එක ප්‍රශ්නෙට විසඳුමක් නෙමෙයි. අපිත් ඉංග්‍රීසි කතාකරන පවුල්වල අය නෙමෙයි. බොහොම අමාරුවෙන් තනියම කට්ට කාල ඉගෙනගත්තෙ." 

තවදුරටත් මේ පණ්ඩිතය එක්ක කතා කරල වැඩක් නෑ කියල හිතුණ හින්දද කොහෙද එයාල යන්න ගියා.

ඇත්තටම මට එහෙම උගන්වන මාධ්‍යය වෙනස් කරන්න බලයක් නෑ. අඩුගානෙ සිලබස්වත් වෙනස් කරන්න බෑ හිතුමතේට.

ළමයි හිතාගෙන ඉන්නෙ අපි සර්වබලධාරී කියල. 

ඒත් එදා මම ඉඳපු මතේ 100% හරිද කියල මට දැන් හිතෙනව.

සාධාරණ වේවා අසාධාරණ වේවා මොකක් හරි හේතුවත් නිසා අර අසරණ මනුස්සයගෙ දරුවට උගන්නන ඒව තේරෙන්නෙ නැතුව විභාගෙ අවුල් ගියා කියල හිතමු. 
ඒක ෆයිනල් ඉයර් එක්සෑම් එකක්. ඒ කියන්නෙ උපාධිය ගන්න අඩුම ගානෙ අවුරුද්දක් පරක්කු වෙනව. කොහොමහරි ඒ පාඩුව දරාගත්ත කියමුකො. ඒත් තමන් මහ ඉහළින් බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටිය දරුව උපාධිය ෆේල් කියන තාවකාලික හරි හැඟීම අර වගේ අසරණියක් කොහොමනම් විඳියිද? 
තමන්ගෙ ලෝකයෙ එකම සැනසීමත් පරක් තෙරක් නොපෙනන තරමට ඈතට ගිහින් තියෙන යථාර්ථය කොහොම නම් ඉවසයිද...? කොච්චර ඇඟිලි ගැන ගැන ඉන්න ඇද්ද උපන්දා සිට දුකම උරුම ජීවිතේ කෙළවරක් දකින්න. උපාධි ලෝගුව දාල රජ කිරුළ පළඳින හැටි....පින්තූරෙ රාමු කරල සාලෙ මැද විරාජමානව ප්‍රදර්ශනය කරන හැටි...කොච්චර හීන දකින්න ඇද්ද...? ඒ හීන අඩුගානෙ තව අවුරුද්දක් කල් යනව. දිනුම් කණුව පෙනි පෙනී කඳුලෙන් බොඳ වෙලා ඒක නොපෙනී යනව. 

සංවේදී කමට හිනාවෙන සමහර මහත්තුරුන්ට අවුරුද්ද කියන එක මහලොකු කාලයක් නෙමෙයි...ඇත්ත..ඒත් දුප්පතෙක්ගෙ ජීවිතේ අවුරුද්ද ඒ වගේ කෙනෙක්ගෙ අවුරුද්දට වඩා සෑහෙන්න දිග බව තමා කියන්න තියෙන්නෙ.

අනේ මන්ද වෙලාවකට හිතෙනව අපි ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කරනව වැඩිද කියල. 

*ඒ සිදුවීමේ විශේෂත්වයක් තියෙනවා. ඒ තමයි, මා ෆේස්බුකියෙන් පරිබාහිරව පළමු වරට අන්තර්ජාලයේ සංවේදී හදවත් ඇත්තවුන් අමතන්නට තීරණය කළේ එදා. ඒ ලාස්ට් රෝ වෙනුවෙන්. මම ඒ සටහන ෆේස්බුක් එකේ තිබ්බෙ ගොඩක් බරවෙලා තිබුණ මගේ සිත සැහැල්ලු කරගන්න. ඒකට හිතපු නැති ප්‍රතිචාරයක් ලැබුණ ඒ වනවිට කැළණියෙ කැම්පස් එකේ ඉගෙන ගත්ත මම කවදාවත් දැක නොතිබුණු ප්‍රභාත් දර්ශන මල්ලිගෙන්. සංවේදී ඔබ වෙනුවෙන් ලියවෙන්න ගත්තෙ ඔහුගෙ ඉල්ලීමට. ඒ වනවිටත් බ්ලොග් ලෝකෙට පය ගහල හිටිය ගලා යන ජීවිතය ලියන නදී, පැන්ඩා සහ චන්දික ගුණතිලක යන මල්ලිලා තවදුරටත් දිරිමත් කළා.