වෙඩි කෑ උන් වෙනුවෙන් ධනපතියාගේ සටහන

මම සමාජවාදියෙක් නොවෙමි.
යූ.ඇන්.පී. කාරයෙක්ද නොවෙමි.
එහෙත්......
මා කන හැම බත් ඇටයක් පාසා ඔවුන්ගේ දහදිය බවට හැරවූ රුහිරු ගැබ්ව ඇති බව....
සමහර විට ඔවුන්ට කිසිදින හිමි නොවූ , දරුවන්ටවත් හිමි නොවන, මා ලැබූ වරප්‍රසාදවලට ඔවුන් දහදියෙන්, කඳුලෙන්, සුසුමෙන් දායක වූ බව....
සරසවි බිමේදී 'සර්' කියා මා ලබන සෑම ලයාන්විත ආමන්ත්‍රණයක්ම ලැබෙන්නේ මා කිසිදිනක විඳ නැති තරම් දුක් කම්කටොළු දැරූ සිරුරකට අයත් මුවකින් බව....
ඔවුන්ගේ එකම වස්තුව වූ දරුවන්ගේ සුවඳින් මගේ ලෝකය එකළු වන බව....
මගේ පඩි පතේ සෑම රුපියලකම ඒ අසරණයින්ගේ සිය දරුවන් වෙනුවෙන් ඔවුන් තැබූ බලාපොරොත්තුව කැටිව ඇති බව..... 
මගේ වාහනයේ දැවී යන සෑම ගැසොලින් බිඳුවකම ඔවුන්ගේ ජීවය ඇති බව....
මට මොහොතකදු අමතක නොවේ.....

මේ සටහන දිය බිඳකට දිවි පිදූ පීඩිතයින් වෙනුවෙන් ඉහල මධ්‍යම පාන්තික ධනපතියෙක්.

ප.ලි. 
මම හිතන්නේ නැහැ මම ධනපතියෙක් කියා. නමුත් ඔය සමාජවාදියෝ කියන උන් මට කියන්නේ එහෙමයි. මේ වචනය උන්ගෙ එකක්. මගේ එකක් නොවෙයි. 

මම කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ආධුනික කථිකාචාර්යවරයෙක්ව හිටපු කාලෙ එහි ශාස්ත්‍ර පීඨයේ ශිෂ්‍ය නායක "ආචාර්යවරු කියන්නෙ ධනපතියෝ. උන්ට ගරු කරන්න ඕන නෑ." කියල කියනව මගෙ කන් දෙකටම ඇහුණ. මං දන්නව මේ වගේ ආකල්ප එයාලට පොවන්නෙ අවුරුදු 7-8 උපාධිය ගන්න බැරිවුන නිසා සරසවි ඇදුරන්ට වෛර කරන අර අන්තරේ කියන එකේ නායකයො කියාගන්න උන් කියල.
මේ සිද්ධිය වෙලා දැන් අවුරුදු 3ක් විතර වෙනව. ඒ කාලෙ FUTA එක එච්චර ජනප්‍රිය නැහැ. ඇත්තටම ළමයි සහ අපි අතරෙ සෑහෙන ලොකු පරතරයක් තිබුණ. මේ නිසා ලේසියෙන්ම අර වගේ අවස්ථාවාදීන් මේ අහිංසකයින්ගෙ බ්‍රේන් වොෂ් කළා. ඒකට අහිංසක දරුවො පළි නෑ. වගකියන්න ඕන මේ රටේ තුප්පහි සමාජවාදය.