විශ්වාසය

මා කොහෙදෝ රස්තියාදුවක් ගසා නේවාසිකාගාරයට ගොඩ වැදුනා පමණකි.

"මචං ප්‍රොෆා," (ඒ මගෙ කැම්පස් එකේ කාඩ් එක.) 
"උඹට ගර්ල්ස් හොස්ට්‍රල් එකෙන් කෝල් එකක්..."

"මට...? උඹට හොඳටම ෂුවර්ද..? ඇයි යකෝ මේ තනිකඩ මට මොකා කතාකරන්නද...?"

"හලෝ ප්‍රොෆෙසර්.." එහා පැත්තේන් නුහුරු සිංහලෙන් කවුදෝ කෙල්ලක් අමතනු ඇසේ.

"ඔව්, කවුද..?"

"මම නාදියා කතා කරන්නේ. මට ලොකු උදවුවක් ඕනේ."

"හ්ම්....කියමු බලන්න."

"මේකයි. අද හිෂාම් (ඇගේ පෙම්වතා) මාව බලන්න ආව. එයාට නවතින්න තැනක් හොයාගන්න බැරි වුනාලු. බෝයිස් හොස්ට්‍රල් එකේ අද එයාව තියාගන්න අවසර දෙන්න පුළුවන්ද..?"

මම මදක් කල්පනා කළෙමි. නොදන්නා බාහිර පුද්ගලයෙකු පිරිමි ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාරයේ නවත්වාගෙන රාත්‍රී මුර සංචාරයේ එන නේවාසිකාගාර පාලකට අසුවුවහොත් මගේ ශිෂ්‍ය නායකකම පමණක් නොව ඇතැම්විට ශිෂ්‍යභාවය පවා අහිමිවිය හැකිය. 
එහෙත් මගේ මිතුරිය කිසිදා මගෙන් මෙවැනි උදවුවක් ඉල්ලා නැත.
මොකද කරන්නේ...?
ඔන්න ඔහෙ ඕන රෙද්දක්..!
මම තීරණයක් ගතිමි.

"ඕ.කේ."

අප සරසවිය කඳුකර පෙදෙසක පිහිටා තිබූ අතර එදින ඉතා ශීත කාළගුණයක් පැවති දිනයක් විය. බස් නැවතුමේ සිටින මා මිතුරියගේ 'අනාථ පෙම්වතා' රැගෙන ඒමට මම අමතර කුඩයක් සහිතව පිටත් වීමි.
මා සිතූ පරිදිම ඔහු සතුව කුඩයක් පවා නොවීය. මා ඔහු නේවාසිකාගාරයට කැඳවාගෙන මිතුරන්ට හඳුන්වා දීමි.
මා නේවාසිකාගාරයේ නායක පට්ටමට තෝරාගත් කොළු රෑන, තමන්ගේ බෙල්ල ගහලා ගියත් කටේ කෙළ බිඳක් නොහෙලන බව මට සක්සුදක් සේ විශ්වාසය. 

<අතුරු කතාවක්>
කොල්ලන් එසේය. දශක තුනකට ආසන්න මගේ ජීවිතයේ කිසිම පිරිම මිතුරකු මා පාවා දී නැත. විශ්වවිද්‍යාලයේ රැකියාවක් හෝ වෙනත් වාසියක් උදෙසා විශ්වාස කළ නොහැකි තරමට අනුකම්පා විරහිත ලෙස මා පාවාදෙනු ලැබුයේ මා ඉතාම සමීපතමයයි සිතා සිටි මිතුරියන් ය. අද දක්වාම මා තුළ කෙල්ලන් කෙරෙහි ආකල්පය ඉතාම නරක එකක් වන්නට මෙවැනි සිද්ධි රාශියක් බලපෑ බව කිව යුතු මනාය.
<අතුරු කතාවක් අවසානය>

"මචං මෙන්න මූට නාන්න අඳින්න සෙට් කරල දීපන්."
පසුදින භාරදිය යුතු පැවරුමක් තිබුණෙන් මා ඔහුව කොල්ලන්නට බාර දී කාමරයට වැදුනෙමි.

පැය කිහිපයකට පසු නැවත මා එනවිට කොල්ලන් සෙට් එක ඔහු ගැන බලා කියාගෙන ඉවරය. මට සොයා බලන්නට දෙයක් ඉතුරු කර නැත.
එකෙක් උගේ අළුත්ම සබන් කැටයක්ද, අනෙකා අමතර තුවායක්ද, තවෙකෙක් සරමක්ද වශයෙන් ඔහුගේ සියළු අවශ්‍යතා සොයාබලා ඉටුකර දී ඇත. කීමට වටින කතාව නම් එතන සිටි කොල්ලන් විසි දෙනාගෙන් එක් අයෙකු හැර අන් සියල්ලන්ම සිංහල එවුන් ය. ඉතිරි එකා හෙවත් අජා (ඔව්. ඔව්. පිට්ටුව කෑ එකා තමයි.) දමිළයෙකි. සියළු දෙනාම ජාති භේදයකින් තොරව ඔහුට හොඳින් සලකා ඇත.

සති අන්තය වූයෙන් හිස් ඇඳක් සොයාගැනීම අපහසු නොවීය.

පසුදින උදෑසන ඔහු යන්නට සූදානම් වූ මා හමුවන්නට ආවේ ය.

"මචං. උඹට දෙන්න මගේ ගාව මුකුත් නෑ. හැබැයි එක දෙයක් තියෙනව. ඒක රහසක්."

නිරුත්තර වීමි. මගේ දිගු නිහැඬියාව අතරතුර ඔහු කතාව දිගටම කරගෙන ගියේය.
"මේක අපේ ගෙවල් වලින් දන්නෙත් නෑ. අපේ කිසිම මුස්ලිම් යාළුවෙක් දන්නෙත් නෑ. ඒ මොකද මට ඒ එකෙක්වත් විශ්වාස නෑ. ඒත් මට උඹව විස්වාසයි ඒ හැම එකෙකුටම වඩා."

මා තවමත් නිහඬය. 

"මම එයාව කසාද බැන්දා...!"

"කන්ගැජුලේෂන්ස් මචං. උබේ සිලෙක්ෂන් එක හරියටම හරි. ඒකි හරිම හොඳ එකියක්."

ඔහුට වූ පොරොන්දුව එය සිදුවී සත් වසරක් වන අද දක්වාම මම පණමෙන් රැකීමි.

අද ඔවුන් දෙපළ කොහේ කොතනක සිටිනවාදැයි නොදනිමි. බොහෝ විට එක වහළක් යට සිටිනවා ඇත. ඇතැම්විට දරු කැළකගේ ආදරණීය දෙමාපියන් වීමටද පුළුවන. දැන් මෙය හෙළි කිරීමෙන් ඔවුන්ට අවැඩක් නොවනු ඇති.

මේ ගැන මගේ වැඩිදුර අදහස් දැක්වීමෙන් වැළකී සිටිමි. එක් වදනක් පමණක් යළි අවධාරණය කරමි. එනම් අද කාලයේ විවිධ ජාතීන් අතර පමණක් නොව එකම ජාතියේ, එකම කාර්යාලයේ පමණක් නොව ඇතැම්විට එකම පවුලේ අය අතර පවා දුර්ලභ දෙයකි. 

එනම් විශ්වාසයයි.

ජීවිතයේ වරක් දෙවරක් හෝ එය ලබන්නට වාසනාවන්තයෙක් වීම ගැන අනේක වාරයක් උදම් අනමි.