ෆේස්බුක් මචංලා

උදේ පාන්දරම මෙහෙම සටහනක් තැබීමට සිදුවීම කරුමයකි. එක අතකට මෙය කිසිම තේරුමක් නැති ලියවිල්ලකි. එහෙත්, අපේ රටේ ෆේස්බුක් භාවිත කරන්නන්ට ඇඟිල්ලෙන් ඇන මේවා කියා දීමට සිදුවීමට තරම් මූලික ආචාර ධර්ම (Fundamental Ethics) අතින් පිරිහී ඇති බව වැටහෙන විට දැනෙන්නේ කණගාටුවකි.

ෆේස්බුක් හි සම්බන්ධවන සෑම අයෙකුම එම සන්දර්භයේදී සැලකෙන්නේ මිතුරකු හැටියටය. එය හුදෙක් සබඳතාවක් නිරූපණය කිරීමට යොදාගැනෙන යෙදුමක් පමණක් බව ඇතැම් නවක සාමාජිකයින්ට වටහා ගැනීමට නොහැකි වී තිබේ. උදාහරණයක් ලෙස ඔබේ ගුරුවරයෙකු ඔබේ ආරාධනය පිළිගත් පළියට ඔබට ඔහුට 'මචං' කීමට නොහැකිය.

මා දිනකට මචං යන ආමන්ත්‍රණය සැබෑ ලෙසම ලබන්නේ ඉතා කලාතුරකින්ය. ඇතැම් දිනවල අන්තර්ජාල ඔස්සේ සමාජ ජාලයකින් හෝ ස්කයිපි වලින් පමණක් එම ආදරණීය ආමන්ත්‍රණය ලැබේ. අප දෙපාර්තමේන්තුවේ පිරිමි ආචාර්යවරු ඉතාම අල්ප වීම ඊට හේතුවයි.
එහෙත් අන්තර්ජාලය ඔස්සේ මට මචං කියන බොහෝ දෙනෙකු මා පෞද්ගලිකව හඳුනන්නන් නොවෙති. මෙවැනි එක් මචං කෙනෙකු මෑතකදී තමා යන්තමින් සාමාන්‍යපෙළ සමත්වූයේ යයි ප්‍රසිද්ධ කර තිබෙනු දුටිමි....! (මා සාමාන්‍යපෙළ සමත් වී දැනට වසර 14ක් පමණ වේ.)

මීට මාස කිහිපයකට පෙර සිදුවූ සිදුවීමක් මෙසේය:

සරසවියේ තෙවන වසර ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරකමක් අධීක්ෂණය කිරීම සඳහා මම ප්‍රධාන පරිගණක විද්‍යාගාරයට පිවිසියෙමි. එක් තරුණයෙක් මා දැක ළඟට පැමිණ "සුනෙත් අයියා නේද..?" යි ඇසීය. මා සිතුවේ ඔහු ප්‍රදර්ශකවරයෙක් කියාය. කොහොමත් අප සහය ආචාර්ය මණ්ඩලය නිතරම වෙනස් වේ. බොහෝ දෙනෙකු ස්ථිර රැකියාවක් ලද විලස ප්‍රදර්ශක ධූරයට සමුදෙන නිසා ඔවුන්ගේ අඩුව පිරවීමට නවකයින් බඳවා ගැනීම සාමාන්‍ය දෙයකි.

එහෙත් අප විශ්වවිද්‍යාලයේ සහය ආචාර්ය මණ්ඩලයේ කිසිවකු ආචාර්යවරුන්ට නම කියා හෝ අයියා, අක්කා කියා අමතන උප සංස්කෘතියක් නැත. මේ නිසා මා සහ අට දෙනෙකුගෙන් සමන්විත මගේ සහය ආචාර්ය මණ්ඩලය එකී ඇමතීමෙන් පත්වූයේ අපහසුතාවයකටය. වඩාත් බලපතල කාරණය වන්නේ එකී පුද්ගලයා, අප කාර්ය මණ්ඩලයේ සාමාජිකයෙක් නොව, ශිෂ්‍යයෙක් වීමයි!

කන්නන්ගර දරුවෝ ෆේස්බුක් පිටුවේ ඇඩ්මින් වරයා / වරුන් මගෙන් කරන ලද නිල ආරාධනයකට අනුව 'ප්‍රොෆෙසර්ගේ තාක්ෂණික සටහන' නමින් බ්ලොග් අඩවියක් ඇරඹීමි. වරක් මා අසල්වැසි සොයුරකුගේ නිර්මාණයක් වන සබ්මැරීනයක් පිළිබඳව එහි සටහනක් තැබුවෙමි. එයට දස දෙසින් ප්‍රතිචාර ගලා එන්නට විය. ලංකාවේ විවිධ නව නිර්මාණ කරුවන් ඒ අතර විය. මා සරසවි ඇදුරෙක් ලෙස පැහැදිලිව එහි සඳහන්ව තිබියදීත්, මේ වන විටත් පාසැල්/උසස් අධ්‍යාපන ආයතන/කාර්මික විද්‍යාල ශිෂ්‍යයන් වන බොහෝ දෙනෙකු මට ඇමතීමට යොදාගෙන තිබුනේ මචං ෆිට් එකය. 

සංයුක්ත තැටි මුද්‍රණය කරන යන්ත්‍රයක් නිපදවූ තවමත් ශිෂ්‍යයකු වූ එක් තරුණයෙක් මෙසේ කියා තිබුණි. 
"උඹේ අඩවිය මේ වගේ ඒවාට තැනක් දෙන නිසා මේකත් පළ කරපන්."
තවත් එක් පුද්ගලයෙකුව බේරෙන්නට බැරි තැන මගෙ ෆේස්බුක් ගිණිමට එකතු කර ගතිමි. තවමත් ශිෂ්‍යයෙකු වූ ඔහුගෙන් මා ලද පලමු ඇමතුම "හලෝ අංකල්" ය. 

මට බලෙන් 'සර්' කියවාගැනීමට අවශ්‍ය නැත. ගෞරවය යනු ඉල්ලා සිටිය යුතු දෙයක් නොව, ක්‍රියාවෙන් උපයාගත යුත්තක් බව දනිමි. 

මා කියන්නේ මට මචං, අයියා / මල්ලී කියන්නට එපා කියා නොවේ. ඔබ මගේ සමවයසේ හෝ මට වඩා දිනක් හෝ වැඩිමහල් නම් ඔබේ රැකියාව, අධ්‍යාපනය කුමක් වුවද ඔබට එසේ කිරීමට අයිතියක් ඇත. කොහොමත් මචං යනු හෘද්‍යාංගම බව වැඩියෙන් දැනෙන අපූර්ව ඇමතීමකි. අයියා, මල්ලී යනුත් එසේය.

එහෙත් මා ඔබෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ ඔබ දැනටමත් ශිෂ්‍යයෙක් නම්, ඔබට වඩා වසර ගණනාවක් වැඩිමහල් කෙනෙකුට අයියා හෝ මචං කීමට පෙර දෙවරක් සිතන ලෙසයි. 
මන්ද, ඒ අයියා හෝ මචං, ඔබේ ගුරුවරයා හෝ ආයතන ප්‍රධානියා වූ දිනක ඔබට මෙන්ම ඔහුටද ඔබ එසේ අමතන විට අපහසුතාවයක් දැනීම නොවැලැක්විය හැකි නිසා ය.

ප.ලි. මෙතුමා වැනි බොහෝ දෙනෙකු මෙහි ඇතැම් වචන නොදැක සිටීම හේතුවෙන් මට මේ සටහන තොරණක් බවට පත්කිරීමට සිදුවිය. එසේ වුවද එහි මුල් අන්තර්ගතය කිසිදු ආකාරයකින්වත් වෙනස් කර නොමැත. (සමාවන්න. එක් තැනක 'තවමත් ශිෂ්‍යයකු වන' යන්න යෙදීමට මට අතපසු වී ඇති බව මා පිළිගනිමි. ඇතැම් විට මේ සියළුම වැරදි වැටහීම් ඒ නිසා විය හැකි බවද, එය මා අතින් සිදුවූ මුද්‍රණ දෝෂයක් බවද සඳහන් කරනු කැමැත්තෙමි. ඒ හැර මෙහි වෛවර්ණ ගන්වන ලද අන් සියල්ල, ඒ වනවිටත් මෙහි තිබූ ඒවාය.) ඔබටත් තවදුරටත් එසේ වචන මගහැරෙන අක්ෂි දෝෂයක් තිබේනම් කරුණාකර මෙහි මාතෘකාව යළිත් කියවා බලන්න. විශේෂයෙන් ෆේස්බුක් හා මගේ අනෙත් අඩවිය උදෙසා බලපැවත්වුවත් මෙය සමස්ථ බ්ලොග් ලෝකය උදෙසා ලියන ලද්දක් නොවන බව තවමත් ඔබ විශ්වාස නොකරයි නම්, කණගාටුයි, ලකී මහතා අතින් ඔබේ මනස අපයෝජනය ලක්ව ඇති බව කීමට සිදුවේ.