වීරප්පන්

ඒ ඔහුගෙ කැම්පස් එකේ කාඩ් එක. ඒ ඔහු දෙමළ නිසා නෙමෙයි. සෑහෙන්න කළු නිසා ය. හමෙන් කළු වුනත් හදවතින් සුදුම සුදු එකෙකි. මේ සටහන ඒ නිසාවෙන්.

අපි ෆස්ට් ඉයර් එකේ ඉන්නකොට ඉන්දියාවේ රොබින් හුඩ් නමින් හැඳින්වුනු ප්‍රසිද්ධ කොල්ලකාරයෙක් වෙඩි කා මැරුණි. මූට දමන්නට කාඩ් එකක් සොයමින් සිටි අපේ උන්ට එය ඉබ්බා දියේ දැමීමක් විය. අනේ මේ අහිංසකයගෙ කාඩ් එක විදියට ඒ මදාවියගෙ නම රෙජිස්ටර් විය.

නමින් එසේ වුවද ඔහු ඉතාම අහිංසක එකෙකි. ඔහුම පවසන විදියට ඒ අහිංසක කම යටින් හද කම්පා කෙරෙන ඛේදවාචකයක් ඇත.
ඒ කාලේ මූ හරි දඟය. ගමේ දඟකාර කොල්ලන් සමඟ මූදේ නාන්නට යයි. කිසිවෙකුත් කියන දෙයක් නාසයි. කොටින්ම නාහෙට අහන්නෙ නැති එකෙකි.
ඒත් යම් දුක්බර සිදුවීමක් නිසා මොහුට දඟ කිරීම එපා විය. එකට සිටි කණ්ඩායමේ කොල්ලෙකු දියේ ගිලී මිය යාම ඊට හේතුවයි. ඊට තමනුත් වග කිව යුතුයයි යන වරදකාරී හැඟීමකින් සිත තවන්නට ඇත.

කැම්පස් එකේදී යම් ඉසව්වුවක්, පිංකමක්, විනෝද චාරිකාවක් සංවිධානය වූයේ නම් මොහු අනිවාර්යයෙන්ම එතනය. එතන කිවුවට නිකං බලා සිටීමක් නැත. එළිවෙනකම් බර වැඩය. නහින්නේ බොක්කෙන්ය. කිසිදු වාසි අපේක්ෂාවකින් නොවේ. 

දුක් විඳින්නට උපන් හපන් ය. ඒ ඔහුගෙ හැටිය. ඒවා ගානක් නැත. එය මොහුට සතුටකි.

මා පොළොවේ පය ගසා ඇවිදින මිනිසකු කළේ මොහු යයි කිවහොත් එය ප්‍රලාපයක් නොවේ. සිද්ධිය මෙසේය.

අප සරසවියේ පීඨ මණ්ඩලයේ සියලු කටයුතු සිද්ධ වන්නේ ඉංග්‍රීසි මාධ්‍යයෙනි. ඒ කියන්නෙ කඩ්ඩෙනි. උසස් පෙළ කඩ්ඩෙන් කිරීම නිසා මගේ කඩ්ඩ හොඳ තත්වයක පැවතුණි. ඒ නිසා පීඨයේ ශිෂ්‍ය නියෝජිත වශයෙන් කොල්ලන් තෝරා පත්කරගත්තේ මාවය. 

එසේ වුවද, දුක් විඳින ජනතාව ගැන මගේ දැනුම අල්ප විය. මගේ දෙමාපියන් මහා ලොකු සල්ලිකාරයන් නොවුවද, ඒ වනවිටත් මා ජීවිතයේ කිසිදිනක කුසගින්නේ නොසිටි අයෙක්මි. කිලෝ මීටරයක්වත් එකදිගට පයින් ගොස් නොසිටියෙමි.  

සරසවිය මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි යන කතාව ඒ වනවිට මා අත්විඳිමින් සිටියෙමි. එය වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම විශ්ව-විද්‍යාලයක්ම විය. ගෙදරදී හාමුලා, කුමාරිහාමිලා වගේ හිටපු උන් අගේට මළගෙවල්වල කාණු කපයි. උයයි. තමන්ගේ රෙදි සෝදා ගනියි..එකී මෙකී නොකී සියල්ල....

මගේ මේ සීඝ්‍ර දියුණුව කොල්ලන්නට දැනෙන්නට පටන් ගෙන තිබුණි. මා නැවත නැවතත් පීඨ මණ්ඩලයට පත් කර යැවුණේ එහෙයිනි. ඒ සටනේ මුළින්ම සිටි අයෙකි වීරේ. (අපි ආදරයට ඌට-වීරප්පන්ට කියන්නේ එහෙමයි.)

එදා පීඨ මණ්ඩල රැස්වීම මහ එපා කරපු දවසක් විය. මා ඉදිරිපත් කළ ශිෂ්‍යයන්ගේ ගැටළු එහිදී දැඩි අවඥාවට ලක් විය. මා යළි ආවේ මගේ අතින් කා හරක් බලන ඩියුටිය ගැන දැඩි කළකිරීමෙනි.

මේ දැඩි සිත් තැවුල වීරේට කියන්නට මම නේවාසිකාගාරයේ උඩු මහළ තරණය කළෙමි.

මා එහි යනවිට ඔහු සීනි සමඟ පාන් බාගයක් කමින් සිටියේය.

"ආ...වරෙන් වරෙන් සුනෙතා."

සීනි සමඟ පාන් කෑම මට තරමක් නුහුරු හෙයින් මා මෙසේ ඇසුවෙමි.

"මචං සීනිත් එක්ක පාන් කන එක ආතල්ද...?"

ඔහු මුළදී සිතුවේ එය විහිළුවට අසන ලද එකක් කියා ය. එහෙත් මා ෆුල් සීරියස් බව දුටු ඔහු කියන්නට ගිය කුණුහරුපය ගිලගෙන ඇත්තම කතාව කීය.

"අනේ නෑ බං. හොදි එකක් ගන්න සල්ලි නෑ."

මගේ පපුව හෝස් ගා දැවී යනු දැනිණ.

පැමිණි කාරණය ඉතා අපහසුවෙන් මම ඔහුට විස්තර කළෙමි.
"මචං තරහ නැතුව ෆැකල්ටි බෝඩ් යවන්න වෙන එකෙක් තෝර ගනිල්ල. මට මෙහෙම හැමදාමත් නිකරුනේ චාටර් වෙන්න බෑ..!"

"එහෙම කරන්න එපා රත්තරන්. අපිට උඹ හැර වෙන සරණක් නෑ." ඒ කී හැඟුම්බර විලාශය අනුව එය සිරාවටම කියන ලද්දක් බව දැනුණි.

මේ අසරණයින් වෙනුවෙන් කුමක් හෝ කළ යුතු බවට මම දැඩිව තීරණය කළෙමි.

මා අද දක්වාම දිවි හිමියෙන් නිදහස් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් කැප වන්නට එම සිදුවීම තදින් බලපෑ බව සත්‍යයකි. 


දිනක් මා රාත්‍රී වේල පිණිස කැන්ටිමට යන විට වීරේ කොල්ලන් සමඟ ඔට්ටුවක් අල්ලා තිබුණි. ඒ, කොල්ලන් විසින් බිල ගෙවනු ලැබේනම් ආහාර විශාල ප්‍රමාණයක් ගිල දමන බවයි.

අප සියලු දෙනාගේ විනෝදය බවට පත්වෙමින් ඔහු එම අභියෝගය පහසුවෙන් ජයග්‍රහණය කළේය.

ඉතා කෙසඟ සිරුරක් තිබූ මෙවැන්නෙක් මෙතරම් ප්‍රමාණයක් කන්නේ කෙසේද යන්න බොහෝ දෙනෙකුට ගැටළුවක් වුවත් මටනම් හේතුව හිතාගත හැකි විය. 

ඒ අසරණයා දවල්ට සිටින්නට ඇත්තේ කුසගින්නේය. ඇතැම් විට උදේටද හරියට නොකා සිටින්නට ඇත.

වළි බේරීමට මොහු උපන් හපනෙකි. වරක් අජාගේ ගොන් පාට් එකකට මට මළ පැන ඌට පහර දෙන්නට පැන්න විට වීරේ මා තදින් බදාගති. මගේ ක්ෂණික කෝපය සැනින්ම බැස ගියේ ය.

වරක් මා ඉතා තදින් අසනීප වී අසාධ්‍ය විය. මා නේවාසිකාගාරයේ සිටින කාලසීමාව තුල වීරේ ඇතුළු කොල්ලන් මා ඉතා හොඳින් බලාගත්හ. කැන්ටිමෙන් සුප් හදාගෙන ඇවිත් පෙවූහ.

එහෙත් අන්තිමේදී මා ක්ලාන්ත වී ඇදවැටුණි. රෝහලට ඇතුළත් කරන ලද මට ලැබුණු ආරංචිය හද කම්පා කළ එකක් විය. එනම් මගේ රුධිරගත සීනි මට්ටම 667ක් වූ බවයි. ඒ වනවිට මා යාන්තමින් ජීවිතයේ 24 කණුව පසු කළා පමණකි.

මා බලන්නට පැමිණි වීරේ මගේ බලවත් චිත්ත පීඩාව දැක ඊළඟ දවසේ ආ විගස පට්ටපල් බොරුවක් ඇද බෑය. එනම් මේ පිළිබඳ ඔහු දන්නා හෙදියකගෙන් ඇසූ බවත්, මෙය තාවකාලික තත්ත්වයක් බවත් ය. එහෙත් ඒ වනවිටත් ජාන ඉංජිනේරු විද්‍යාව හදාරමින් සිටි මට මා දියවැඩියා රෝගයේ අවාසනාවන්ත ගොදුරක් බවට පත්ව ඇති බවට සැකයක් නොවීය.

එවෙලේ මෙන්ම ඉන් පසුවද මගේ හිත හැදීමට වීරේ ප්‍රමුඛ මිතුරු කැළ ගත් උත්සාහය කිසිදා අමතක නොවේ.

මා අගනුවර සරසවියක රැකියාව ලද බවට දැනුම්දුන් පසු අප උපාධි පාඨමාලාවේ උපාධිධාරීන් අතුරුන් ඉතාම අවංකව සතුටු වූ අය වේ නම් ඒ වීරේ සහ අප්පුවාය.  
(අප්පුවා යනු ඔහුගේ ගජ මිතුරාය. ඔහුද දිළිඳු නමුත් අහිංසක හිත හොඳ එකෙකි.) ඒ ගැන මගේ අංශුමාත්‍ර හෝ සැකයක් නැත. අනිත් උන් බහුතරයක් උඩින් සුභ පැතුවද හිත යට තියෙන ඒවා හිටිගමන් උන්ටත් නොදැනීම එළියට පනී.

ගැටළුවක හැම පැත්තක්ම දෙස උපේක්ෂාවෙන් බැලීමට ඔහුට පුළුවන. වරක් මගේ හොඳම මිතුරිය මා පාවා දෙන ලදුව මා එය විවේචනය කළ විට මුළු ලොවම මා හා උරණ වී පිටුපාද්දී ඔහු පමණක් මගේ කතාව පැය ගණනක් සාවධානව අසා සිටියේ ය.

දුක් විඳින්නටම උපන් මේ හිත හොඳ එකාට ලැබුනේද එවැනිම රැකියාවකි. මේ ලඟදී මා "තාමත් එහෙදැයි" ඇසූ විට ඔහු ඉතා සැහැල්ලුවෙන් පැවසුවේ

"ඔව්. බං. තාම කෝට්ටේ." කියා ය. 
(කෝට්ටේ යනු ගිරාඳුරුකෝට්ටේය. එහි ප්‍රවාහන පහසුකම් පවා නැති අති දුෂ්කර ගම්මානයක ඔහු උගන්වන පාසල පිහිටා තිබේ.)  

"ඉතින් ඉතින් ජීවිතේ දුකද..?"

"පිස්සුද බන්. මෙහේ ගම්වල මිනිස්සු ගුරුවරුන්ට දෙයියන්ට වගේ සලකන්නෙ. ක්වාර්ටස් එකේ එළවලු එහෙම ගෙනල්ල ගොඩවල් ගහල, කාගන්න බෑ..!"

ඒ ඔහුගේ ජීවිතයයි. පහසුකම් අවම මුත් රැකියාවේ තෘප්තිය උපරිමයි. ඒ ජීවිතය ඔහු ගැමියන්ගේ නොමඳ ආදරය අතර සතුටින් ගෙවයි. එය අතිශයින් සරලය.

ඒත් වායුසමනය කළ යාන වාහන,  විවේකාගාර, දුසිම් ගණන් සහය කාර්ය මණ්ඩල... හැමදේම ලබපු අපි.....?

මට මේ සියල්ල හැර දා වන්නියට ගොස් වීරේ ගෙන් ජීවිතය යළි අකුරු කරන්නට සිතේ.